An eviction undertaking is a written, unilateral statement by the tenant in which they agree to vacate the leased property by a specified date. If the tenant does not vacate within the allotted time, the landlord can start enforcement actions or file a lawsuit within one month.

The requirements for a valid eviction process are as follows:

• The tenant’s free will,
• The eviction undertaking is signed after the lease agreement,
• The presence of a specific and clear eviction date, and
• The tenant is personally signing the eviction undertaking.

In its decision dated 28.02.2018 (8th Civil Chamber of the Court of Cassation, 2017/4711 CN., 2018/2893 DN.), the Court stated that “The eviction undertaking … is null and void as it was not the product of the tenant’s free will”, thereby emphasizing that the tenant’s free will is a validity requirement of the eviction undertaking.

In its decision dated 28.09.2021 (General Assembly of Civil Chambers of the Court of Cassation, 2017/975 CN, 2021/1108 DN.), the Court ruled that an eviction undertaking signed before the lease agreement is invalid, indicating that the undertaking must be signed after the lease agreement has been executed.

In its decision dated 09.03.2020 (12th Civil Chamber of the Court of Cassation, 2020/1175 CN., 2020/2309 DN.), the Court stated that “If the eviction date is not clearly (explicitly) indicated in the eviction undertaking, the existence of such an undertaking cannot be accepted”, emphasizing that a specific and clear eviction date is a validity requirement.

Tahliye taahhütnamesi, kiracının kiralananı belirlenen tarihte tahliye edeceğini yazılı olarak ve tek taraflı beyan ettiği taahhütnamedir. Kiralanan belirlenen sürede tahliye edilmezse kiraya verenin 1 ay içinde icra takibi başlatma yahut dava açma hakkı vardır.

Geçerli bir tahliye taahhüdünün şartları şu şekilde sıralanabilir:

• Kiracının serbest iradesi,
• Tahliye taahhüdünün kira sözleşmesinden sonra imzalanması,
• Belirli ve açık bir tahliye tarihinin olması ve
• Tahliye taahhütnamesini kiracının bizzat imzalaması.

Yargıtay 8. HD, 2017/4711 E., 2018/2893 K. ve 28.02.2018 T. kararında “Tahliye taahhüdü … kiracının serbest irade mahsulü olmadığından batıldır” ifadesine yer vererek kiracının serbest iradesinin, tahliye taahhütnamesinin geçerlilik şartı olduğunu belirtmiştir.

YHGK, 2017/975 E., 2021/1108 K. ve 28.09.2021 T. kararında kira sözleşmesinden önce imzalanan tahliye taahhütnamesinin geçersiz olduğunu belirterek tahliye taahhüdünün kira sözleşmesinden sonra imzalanması gerektiğini işaret etmiştir.

Yargıtay 12. HD, 2020/1175 E., 2020/2309 K. ve 09.03.2020 T. kararında “Tahliye taahhüdünde, tahliye tarihinin belli (açık) bir şekilde yer almaması durumunda tahliye taahhüdünün varlığından söz edilemez” ifadesine yer vererek belirli ve açık bir tahliye tarihinin geçerlilik şartı olduğunu belirtmiştir.

Yargıtay 12. HD, 2023/459 E., 2023/3014 K. ve 03.05.2023 kararında kiracının bizzat imzaladığı tahliye taahhütnamesini geçerli kabul etmiştir.

Shopping malls have become indispensable social spaces in our daily lives. However, security measures applied in these venues, especially interventions such as pat-down searches, require a delicate balance between individuals’ fundamental rights and the security needs of businesses. Security checks conducted at malls, such as pat-downs or screenings with X-ray machines, are performed for safety purposes. Nevertheless, there are important legal details regarding how these checks can be conducted within the framework of the law. Situations where individuals who refuse to give consent are denied entry raise significant legal questions.

1. Implied Rules and the Relationship Between Shopping Malls and Visitors

When entering a shopping mall, visitors do not sign a written contract; however, this does not legally prevent the establishment of an implied (tacit) agreement between the parties. From the perspective of contract law, it is accepted that there is a service contract between the mall operator and the visitor, which includes the rules the visitor must comply with during entry and use of the premises. This contract is particularly shaped by the rules and security procedures determined by the mall at the entrance. In other words, by entering the mall, the visitor is deemed to have consented to these rules and security measures. This consent is regarded as an implied acceptance of the contract. Consequently, requests for security checks such as pat-down searches arise as part of this implied agreement. However, the boundaries of this contract must be balanced with individuals’ fundamental rights and freedoms, avoiding excessive and arbitrary practices. Within this framework, the relationship between the mall and the visitor should be viewed as a service contract in which reasonable and proportionate security measures are accepted without infringing upon personal liberties.

2. Mall Security and the Constitutional Balance of Security: Rights and Limits

According to the Constitution, everyone’s right to privacy and bodily integrity must be upheld. A person’s body search counts as an intrusion into private life under constitutional law. However, in this situation, the search isn’t carried out by the government but by a private party, and it is based on consent. When there is no direct government intervention, these cases are seen as indirect violations of fundamental rights. Based on rulings by the Constitutional Court, if interference has a legitimate goal (such as security) and is proportionate, it is not considered a violation of rights.

Article 20 of the Constitution governs the protection of personal data and private life. This article imposes both a negative obligation on the state (non-intervention) and a positive obligation (protection against interference by private parties). Therefore, the state must establish certain limits on private security practices. The Criminal Procedure Code (CMK) states that searches can only be conducted under specific conditions and must serve judicial purposes. Private security personnel do not have “search authority” under the CMK.

Although spaces such as shopping malls appear to be open to the public, they are considered private property. Therefore, the business owner has the right to set their own rules (for example, denying entry to those who refuse security checks).

3. Can a Search Be Conducted by Force ?

A forced search can only be conducted by judicial law enforcement officers and, if necessary, with the prosecutor’s decision. In other words, private security personnel cannot forcibly search you. Mall security may refuse entry because you declined to be searched, but in this case, you either consent to the security or choose not to enter. Such incidents raise the debate of “security or privacy?” in society. Security personnel try to balance these two.

According to Article 26 of the Turkish Code of Obligations (TCO), freedom of will (freedom of contract) is essential for the formation of a contract between parties. This means the service provider (for example, the mall operator) has the right not to provide service to a person who does not comply with certain conditions. The mall operates its own private security protocol. Within this framework, it is free to require a security check for entry. If the visitor does not accept this condition, no contract is formed; therefore, “not providing service due to no contract formation” is lawful.

In summary; private security may conduct a search for preventive purposes, but this depends on the person’s consent. According to Article 7 of Law No. 5188; security checks can be performed in areas such as malls, but physical searches cannot be conducted without consent. According to Article 4/A of the Private Security Services Law (PVSK), police may stop a person, ask for identification, and search them if there is reasonable suspicion. Police may perform searches with judicial/public authority.

If mall security forcibly searches a person, this may be considered deprivation of liberty (Article 109 of the Turkish Penal Code – TPC) or interference with the confidentiality of private life (Article 134 TPC). Non-consensual physical contact may even be considered insult or simple bodily injury.

4. Private Security’s Request for a Search of Lawyers in Shopping Malls:

As explained above, private security personnel can legally only conduct checks with technical devices (X-Ray, metal detector). Explicit consent is required for a manual search. If there is no consent, coercion is unlawful. It should be noted that a shopping mall is not a public institution but private property. However, the professional status of the lawyer requires a more sensitive application regarding search requests. To illustrate, suppose the visitor entering the mall is a lawyer or trainee lawyer. They wish to enter the mall by showing their bar association ID but do not consent to being searched. The mall security claims that “the search is proportionate and reasonable.” As a result, the person is not allowed entry.

According to the Attorneyship Law, lawyers perform a public service and are one of the constitutive elements of the judiciary. This status provides certain privileges and protections to the lawyer as a person performing a public duty. Showing the bar association ID is a declaration of the person’s professional status. This status particularly brings privileges in institutional settings within the judiciary; however, its effect on private property is limited.

An implied service contract arises between the mall and the visitor. The mall has the right to determine its own entry conditions. However, this right cannot be exercised in a way that violates fundamental rights and freedoms. Even if the person is a lawyer, if they refuse the mall’s entry conditions, their admission is not mandatory. In practice, some malls exempt lawyers showing their bar association card from searches, but this is not a legal obligation; it is at the discretion of the business.

Alışveriş merkezleri, günlük hayatımızın vazgeçilmez sosyal alanları haline gelmiştir. Ancak bu mekânlarda uygulanan güvenlik kontrolleri, özellikle üst araması gibi müdahaleler, bireylerin temel haklarıyla işletmelerin güvenlik ihtiyaçları arasında hassas bir denge gerektirmektedir. AVM’lerde yapılan üst araması veya X-Ray cihazlarıyla yapılan kontroller, güvenlik amacıyla yapılır. Ancak bu tür kontrollerin yasal çerçevede nasıl yapılabileceği konusunda bazı önemli detaylar vardır. Rıza göstermeyen kişilerin içeri alınmaması gibi durumlar, hukukî açıdan önemli soruları gündeme getirmektedir.

1- Örtülü Kurallar ve AVM’nin Ziyaretçilerle İlişkisi

AVM’lere girişimiz sırasında yazılı bir sözleşme imzalamayız ancak hukuken bu durum, taraflar arasında örtülü (zımnî) bir sözleşme kurulmasını engellemez. Borçlar hukuku açısından, AVM işletmecisi ile ziyaretçi arasında, ziyaretçinin mekâna giriş ve kullanımı sırasında uyması gereken kuralları içeren bir hizmet sözleşmesi bulunduğu kabul edilir. Bu sözleşme, özellikle AVM’nin girişte belirlediği kurallar ve güvenlik prosedürleri çerçevesinde şekillenir. Bir başka ifadeyle ziyaretçi, AVM’ye giriş yaparak bu kurallara ve güvenlik tedbirlerine rıza göstermiş sayılır. Bu rıza, sözleşmenin örtülü kabulü olarak değerlendirilir. Dolayısıyla, üst araması gibi güvenlik kontrollerine yönelik talep, bu örtülü sözleşmenin bir parçası olarak ortaya çıkar. Ancak, bu sözleşmenin sınırları; bireylerin temel hak ve özgürlükleri ile dengelenmeli, aşırı ve keyfi uygulamalardan kaçınılmalıdır. Bu çerçevede, AVM ile ziyaretçi arasındaki ilişki, kişisel özgürlüklerin sınırlandırılmadığı, makul ve orantılı güvenlik tedbirlerinin kabul edildiği bir hizmet sözleşmesi olarak görülmelidir.

2- AVM Güvenliği ve Anayasal Güvenlik Dengesi: Haklar ve Sınırlar

Anayasa’ya göre, herkesin özel hayatına ve vücut dokunulmazlığına saygı gösterilmesi esastır. Anayasa’ya göre, bir kişinin üstünün aranması özel hayata müdahaledir. Ancak burada devlet tarafından değil, özel kişi tarafından ve rıza esasına dayalı bir uygulama vardır. Devletin doğrudan bir müdahalesi yoksa, bu tür durumlar dolaylı temel hak müdahalesi olarak değerlendirilir. Müdahale meşru bir amaç (güvenlik) güdüyorsa ve ölçülü ise, Anayasa Mahkemesi içtihatlarına göre hak ihlali sayılmaz.

Anayasa’nın 20. maddesi kişisel verilerin ve özel hayatın korunmasını düzenler. Bu madde, devletin negatif yükümlülüğünün (müdahale etmeme) yanında, pozitif yükümlülüğü (özel kişiler arası müdahalelere karşı koruma) de getirir. Bu durumda, devletin özel güvenlik uygulamalarına belli sınırlar koyması gerekir. CMK, aramanın sadece belli şartlarla yapılabileceğini ve bunun ancak adli işlev olarak kullanılabileceğini düzenler. Özel güvenlik, CMK kapsamında “arama yetkisine” sahip değildir.  AVM gibi alanlar her ne kadar halka açık gibi görünse de özel mülk sayılır. Bu nedenle işletme sahibi, kendi kurallarını koyma hakkına sahiptir (Örneğin güvenlik kontrolünden geçmeyen kişinin girişine izin verilmemesi).

3- Üst Araması Zorla Yapılabilir mi ?

Zorla üst araması, sadece adli kolluk güçleri tarafından ve gerektiğinde savcılık kararıyla yapılabilir. Başka bir ifadeyle özel güvenlik görevlileri üzerinizi zorla arayamaz. AVM güvenliği sizi aramayı reddettiğiniz için içeri almayabilir ama bu durumda ya güvenliğe rıza gösterirsiniz ya da içeri girmemeyi seçersiniz. Bu tür olaylar, toplumda “güvenlik mi mahremiyet mi?” tartışmasını gündeme getirir. Güvenlik görevlileri bu ikisi arasında bir denge kurmaya çalışır.

TBK m.26 uyarınca taraflar arasında bir sözleşme kurulması için irade serbestisi (sözleşme özgürlüğü) esastır. Bu, hizmet sağlayıcının (örneğin AVM işletmesinin), belirli şartlara uymayan bir kişiye hizmet sunmama hakkına sahip olduğu anlamına gelir.  AVM, kendi özel güvenlik protokolünü işletir. Bu çerçevede giriş için bir güvenlik kontrolünü şart koşmakta serbesttir. Ziyaretçi bu şartı kabul etmezse, sözleşme kurulmaz; dolayısıyla “sözleşme kurulmadığı için hizmet sunulmaması” hukuka uygundur. Özetlemek gerekirse; özel güvenlik, önleme amacıyla arama yapabilir ama bu kişinin rızasına bağlıdır. 5188 Sayılı Kanun m.7 uyarınca; AVM gibi alanlarda güvenlik kontrolü yapılabilir ancak fiziksel üst araması rıza olmadan yapılamaz. PVSK m. 4/A uyarınca polis; makul şüphe halinde kişiyi durdurabilir, kimlik sorabilir, üstünü arayabilir. Polis, adli/kamusal yetki ile arama yapabilir. AVM güvenliği, kişinin üstünü zorla ararsa bu, kişiyi hürriyetinden yoksun kılma (TCK m.109) veya özel hayatın gizliliğine müdahale (TCK m.134) olarak değerlendirilebilir. Rızasız fiziksel temas, hakaret veya basit yaralama olarak bile değerlendirilebilir.

4- AVM’de Özel Güvenliğin Avukata Yönelik Üst Araması Talebi

Yukarıda açıklandığı üzere özel güvenlik görevlisi, hukuken sadece teknik cihazlarla (X-Ray, metal dedektör) kontrol yapabilir. Elle yapılan üst araması için mutlaka açık rıza gerekir. Rıza yoksa zorlama yasadışıdır. Belirtmek gerekir ki AVM kamu kurumu değil, özel mülktür. Ancak yine de avukatın mesleki statüsü, arama taleplerine karşı daha hassas bir uygulamayı gerektirir. Olayı senaryolaştırmak gerekirse AVM’ye ziyaretçi olarak giriş yapacak kişi avukat veya stajyer avukat olsun. Baro kimliğini göstererek AVM’ye girmek istesin, ancak üzerinin aranmasına rıza göstermesin diyelim. AVM güvenliği ise “aramanın orantılı ve makul olduğunu” ileri sürmekte olsun. Sonuç olarak kişi içeri alınmaz. Avukatlık Kanunu gereği avukatlar; kamu hizmeti yapan, yargının kurucu unsurlarındandır. Bu sıfat, avukata kamu görevi icra eden kişi olarak belirli ayrıcalıklar ve güvence sağlar. Baro kimliğinin gösterilmesi, kişinin mesleki sıfatının beyanıdır. Bu sıfat, özellikle yargı çevresinde kurumsal yapılarda ayrıcalık getirir; ancak özel mülkiyette bu beyanın etkisi sınırlıdır. AVM ile ziyaretçi arasında örtülü bir hizmet sözleşmesi doğar. AVM, kendi giriş şartlarını belirleme hakkına sahiptir. Ancak bu hak temel hak ve özgürlükleri ihlal edecek şekilde kullanılamaz. Avukat da olsa, kişi AVM’nin giriş şartlarını reddederse, içeriye kabulü zorunlu değildir. Uygulamada bazı AVM’ler, baro kartı gösteren avukatlara arama muafiyeti tanımaktadır ancak bu bir yasal zorunluluk değil, işletmenin inisiyatifidir.

A work is defined as “any kind of intellectual and artistic product bearing the characteristics of its creator and categorized under literary and scientific works, musical works, works of fine arts, or cinematographic works.” The fundamental principle in copyright ownership is that the person who creates the work is considered the copyright holder.

Rights arising from copyright ownership are divided into two categories: moral rights and economic rights. Moral rights include the right of disclosure to the public, the right to attribution, the right to prevent modification of the work, the right to access the original of the work, the right to exhibit the work, and the right to prevent the destruction of the work. Economic rights include the right to adapt, the right to reproduce, the right to distribute, the right to perform, the right to make the work available to the public, and the right to remuneration and resale rights.

These rights may be limited due to public order, public interest (for the general benefit), and private interest.

• Public Order

The rights granted to the author do not prevent the use of the work as evidence in court or before other official authorities. For administrative or judicial purposes, works may be reproduced and distributed in any manner without the author’s consent by official authorities or by others acting under their order.

• Public Interest (General Benefit)

This category is subdivided into four exceptions.

• Exceptions for Legislation, Jurisprudence, and Public Speeches

The reproduction, distribution, adaptation, or any form of use of officially published or announced legislation and decisions is free of restriction. Speeches made in the Grand National Assembly of Turkey, other official assemblies and congresses, courts, or at public meetings may be reproduced, publicly read, or otherwise disseminated for the purpose of providing news or information. Unless under special circumstances, it is not mandatory to name the speaker.

• Exceptions for Educational Purposes

Published works may be performed in all educational institutions, directly or indirectly, for face-to-face educational purposes, without profit-making intention, provided that the name of the author and the work are stated in the usual manner. Creating anthologies or compilations for educational use by quoting from published musical, literary, scientific, or publicly disclosed works of fine art is permitted, provided there is a legitimate reason and the author and work are cited.

• Exceptions for Quotation

Permissible forms of quotation include:

1.         Incorporating certain sentences or paragraphs from a publicly available literary or scientific work into an independent literary or scientific work,

2.         Including themes, motifs, passages, or conceptual parts of a published musical work into an independent musical work,

3.         Including publicly disclosed fine art works or other published works in a scientific work for legitimate reasons and for the purpose of clarification,

4.         Displaying publicly disclosed fine art works in scientific conferences or lectures using projectors or similar means for clarification.

Quotations must be made in a way that clearly indicates the source. In scientific works, the name of the work used and its author, as well as the quoted section, must be specified.

• Exceptions for Newspaper Content and News Reporting

Except where otherwise stipulated, daily news released by the press or radio may be freely quoted. Articles or columns related to news published in newspapers or magazines may be copied or adapted and published by other newspapers or magazines, provided that the right to quote is not explicitly reserved. Parts of intellectual and artistic works may be included in daily news reporting for the purpose of information, without exceeding the scope of news reporting. These parts may be reproduced, distributed, performed, and published freely.

• Private Interest

All intellectual and artistic works may be reproduced for personal use without a commercial purpose. In the absence of contrary contractual provisions, and where necessary for the intended use of a computer program, it may be reproduced and adapted by the person who has lawfully acquired it.

Eser, “Sahibinin hususiyetini taşıyan ve ilim ve edebiyat, musiki, güzel sanatlar veya sinema eserleri olarak sayılan her nevi fikir ve sanat mahsulleri”dir. Eser sahipliğinde temel ilke; eseri meydana getirenin eser sahibi olmasıdır.

Eser sahipliğinden doğan haklar maddi ve manevi olarak ikiye ayrılır. Eser sahipliğinden doğan manevi haklar; kamuya sunma, adın belirtilmesi, eserde değişiklik yapılmasını önleme, eserin aslına ulaşma, sergileme ve eseri tahrip etmeyi önleme hakkıdır. Eser sahipliğinden doğan maddi haklar ise; işleme, çoğaltma, yayma, temsil, kamuya erişilebilir kılma, pay ve takip hakkıdır.

Eser sahipliğinden doğan haklar; kamu düzeni, kamu yararı (genel menfaat) ve özel menfaat sebebiyle sınırlandırılabilir.

• Kamu Düzeni

Eser sahibine tanınan haklar, eserin ispatı amacıyla mahkeme ve diğer resmi makamlar huzurunda bir işleme konu olmak üzere kullanılmasına engel değildir. Eserler; idari yahut adli amaçlar için sahibinin rızası alınmaksızın, resmi makamlar veya bunların emriyle başkaları tarafından her şekilde çoğaltılabilir ve yayılabilir.

• Kamu Yararı (Genel Menfaat)

Kamu yararı (genel menfaat) kendi içinde dörde ayrılır.

• Mevzuat, İçtihat ve Nutuklar İçin Öngörülen İstisnalar

Resmen yayımlanan yahut ilan olunan mevzuat ve kararların; çoğaltılması, yayılması, işlenmesi ya da herhangi bir yolla bunlardan faydalanılması serbesttir. TBMM’de, diğer resmi meclis ve kongrelerde, mahkemelerde, kamuya açık toplantılarda söylenen söz ve nutukların; haber ile bilgi verme amacıyla çoğaltılması, kamuya açık mahallerde okunması ve başka suretle yayımı serbesttir. Özel durumlar hariç olmak üzere, söz ve nutuk sahiplerinin adına yer verilmeyebilir.

• Eğitim-Öğretim İçin Öngörülen İstisnalar

Yayımlanmış bir eserin; tüm eğitim-öğretim kurumlarında, yüz yüze eğitim-öğretim maksadıyla doğrudan yahut dolaylı olarak kâr amacı gütmeksizin temsili, eser sahibinin ve eserin adının mutat şekilde açıklanması şartıyla serbesttir. Yayımlanmış müzik, ilim, edebiyat ve alenileşmiş güzel sanat eserlerinden; haklı bir sebeple, alıntı yapılarak, eser ile eser sahibinin adını vererek ve eğitim-öğretim için tahsis ederek seçme/toplama eserler oluşturmak serbesttir.

• Alıntı İçin Öngörülen İstisnalar

Bir eserden alıntı yapılmasını mümkün kılan hâller:

1.  Alenileşmiş bir eserin bazı cümle ve fıkralarının müstakil bir ilim ve edebiyat eserine alınması,

2. Yayımlanmış bir bestenin en çok tema, motif, pasaj ve fikir nevinden parçalarının müstakil bir müzik eserine alınması,

3. Alenileşmiş güzel sanat eserlerinin ve yayımlanmış diğer eserlerin, haklı bir sebeple ve içeriğini aydınlatmak amacıyla bir ilim eserine konulması,

4. Alenileşmiş güzel sanat eserlerinin ilmi konferans veya derslerde, konuyu aydınlatmak için projeksiyon ve buna benzer vasıtalarla gösterilmesi

şeklinde sıralanabilir.

Alıntının belli olacak şekilde yani referans/kaynakça göstererek yapılması gerekir. İlim eserlerinde, alıntı hususunda kullanılan eserin ve eser sahibinin adı ile alıntı yapılan kısım belirtilir.

• Gazete İçeriği ve Haber Amaçlı Alıntılar İçin Öngörülen İstisnalar

İstisnalar hariç olmak üzere, basın yahut radyo tarafından kamuya yayılan günlük haberler serbestçe alıntılanabilir. Gazete/dergilerde çıkan haberlere ilişkin makale/fıkraların alıntı hakkı açıkça saklı tutulmamışsa aynen yahut işlenmiş şekilde diğer gazete/dergiler tarafından alınması ve yayılması serbesttir. Haber niteliğinde olmak ve bilgilendirme kapsamını aşmamak şartıyla, günlük haberlere bağlı olarak fikir ve sanat eserlerinden bazı kısımların alınması mümkündür. Bu kısımların çoğaltılması, yayılması, temsil edilmesi ve yayınlanması serbesttir.

• Özel Menfaat

Bütün fikir ve sanat eserlerinin, kâr amacı güdülmeksizin şahsen kullanmak için çoğaltılması mümkündür. Sözleşmede belirleyici hükümlerinin yokluğu halinde ve bilgisayar programının amaca uygun kullanımı için gerekli olduğu durumda, bilgisayar programının onu hukuki yollardan edinen kişi tarafından çoğaltılması ve işlenmesi serbesttir.

According to the duration of performance, obligations are classified as instantaneous, continuous, and periodic. This classification is significant because it affects how the contractual relationship is terminated and the related legal consequences.

For an obligation with instantaneous performance, the general rule is rescission. Rescission has a retroactive effect, meaning it nullifies the contract as if it never existed. In contrast, for continuous obligations, termination applies and produces effects going forward.

The classification of a construction contract in return for land share based on performance duration is controversial. Therefore, the decision of the Grand General Assembly of the Court of Cassation for the Unification of Judgments, 1983/3 CN., 1984/1 DN., and 25.01.1984 D., is highly significant. The decision states that a construction contract in return for land share has a mixed nature, combining elements of both instantaneous and continuous obligations. It also notes that, as a rule, if the employer terminates the contract due to default, the termination has a retroactive effect. However, if the nature of the case and specific circumstances justify it, the termination may only have a prospective effect. The phrase in the full text, “if the portion of the construction completed by the defaulting contractor reaches a certain extent,” is crucial to determining whether the termination will be retroactive or prospective.

In its decision, 2017/866 CN., 2021/724 DN., and 08.06.2021 D., the Civil General Assembly of the Court of Cassation stated: “… for the contractor to benefit from the prospective effects of termination, the construction must be at least 90% completed. The consistent practice of the Court of Cassation is also in this direction.” In this context, for the termination of a construction contract in return for land share to be valid, the construction must be more than 90% complete.

A court decision is necessary to terminate a construction contract in return for land. In this regard, the Civil General Assembly of the Court of Cassation, in its decision, 2017/2273 CN, 2021/1301 DN., and 02.11.2021 D., stated: “Since a construction contract in return for land share involves the transfer of ownership or ownership share of a registered immovable property, it cannot be unilaterally terminated without the other party’s consent; such termination requires a judicial decision.”

Although it is theoretically possible to terminate a construction contract in exchange for land, in practice, based on the consistent case law of the Grand General Assembly of the Court of Cassation for the Unification of Judgments, the Civil General Assembly, and the Civil Chambers, it is quite difficult to find grounds for termination.

Edim ifa süresine göre; ani, sürekli ve dönemsel olarak sınıflandırılır. Bu sınıflandırma borç ilişkisinin sona ermesi ve borç ilişkisinin sona ermesinin sonuçlarında büyük önem taşır.

Ani edimli borç ilişkisinde kural olarak sözleşmeden dönülür. Dönme, etkisini geçmişe etkili olarak gösterir. Bir başka ifadeyle dönme, sözleşme hiç kurulmamış gibi bir etki yaratır. Sürekli edimli borçlarda ise fesih söz konusu olur. Fesih ileriye etkili sonuç doğurur.

Arsa payı karşılığı inşaat sözleşmesinin ifa süresi açısından sınıflandırılması tartışmalıdır. Bu sebeple Yargıtay İçtihadı Birleştirme Büyük Genel Kurulu’nun 1983/3 E., 1984/1 K. ve 25.01.1984 T. kararı büyük önem taşır. İlgili kararda, arsa payı karşılığı inşaat sözleşmesinin ani-sürekli karmaşığı bir nitelik taşıdığı belirtilmiştir. Yine aynı kararda; iş sahibinin, temerrüt sebebiyle sözleşmeyi sona erdirmesi halinde kural olarak bunun geçmişe etkili olacağı ancak olayın nitelik ve özelliğinin haklı gösterdiği durumda sözleşmenin ileriye etkili olarak sona ereceği belirtilmiştir. Kararın tam metnindeki “temerrüdüne düşen müteahhidin, yapının tamamladığı kısmının kapsamı o dereceye ulaşırki” ifadesi, sözleşmenin ileriye mi yoksa geçmişe mi etkili olacağı konusunda belirleyicidir.

Yargıtay Hukuk Genel Kurulu 2017/866 E., 2021/724 K. ve 08.06.2021 T. kararında “… yüklenicinin ileriye etkili fesih sonuçlarından yararlanabilmesi için inşaatın en az %90 ve üzeri seviyeye getirilmiş olması zorunludur. Yargıtayın istikrar kazanmış uygulamaları da bu doğrultudadır.” ifadesine yer verilmiştir. Bu çerçevede, arsa payı karşılığı inşaat sözleşmesinin feshedilebilmesi için inşaatın %90 oranının üzerinde bitmesi gerekir.

Arsa payı karşılığı inşaat sözleşmesinin sona erdirilebilmesi için mahkeme kararı gerekir. Bu doğrultuda Yargıtay Hukuk Genel Kurulu 2017/2273 E., 2021/1301 K. ve 02.11.2021 T. kararında “Arsa payı karşılığı inşaat sözleşmesi tapulu taşınmazın veya tapulu taşınmaz payının devrini içermesi nedeniyle karşı tarafın kabulü yoksa tek taraflı olarak feshedilemez; feshe hâkim karar verir.” şeklinde hüküm kurmuştur.

Teorik olarak arsa payı karşılığı inşaat sözleşmesini feshetmek mümkündür. Ancak Yargıtay İçtihadı Birleştirme Büyük Genel Kurulu, Yargıtay Hukuk Genel Kurulu ve Yargıtay Hukuk Dairelerinin istikrarlı olarak verdiği kararlar çerçevesinde feshin uygulama alanı bulması oldukça güçtür.

“Language creates and sustains the world of men.”
— Simone de Beauvoir

Language is the most powerful tool in shaping societal communication and transmitting historical narratives. Each of the identities we inhabit in daily life brings with it certain linguistic patterns. These patterns are not always explicitly normative. For instance, if you are a lawyer, the legal terminology you use— or, if you are a journalist, the editorial style in your headlines—can be defining for your professional identity. Yet our profession does not encompass all aspects of our daily identities. At times, we are viewed by society as simply a child or a parent. At other times, our gender is our primary visible attribute. Beyond mere existence, being designated by a term can turn life into a political process.

Simone de Beauvoir asserts that language is an instrument through which women’s social positions are reproduced. Women’s experiences and identities are seldom fully represented in male‑dominated language and law, often rendering them deficient or secondary. Daily language patterns internalize and legitimize these norms. The transformation of sexist jargon into societal standards illustrates Beauvoir’s concept of the “Other,” showing how language functions as a tool of power. Legal language frequently disregards women’s subjective experiences, perpetuating male‑dominated norms within legal frameworks.

Legitimized sexist discourse in society reflects not only individual prejudices but also the power of normalized language patterns, which reproduce gender inequality. When exclusionary linguistic structures become naturalized, discrimination subtly weaves into society’s fabric. Legal language mirrors this, constructing women as “non‑men” and reinforcing their secondary status.

One prominent example in the discourse on language, identity, and norms is the usage of the term “hakime” to refer to female judges in Turkish. Although the judiciary is formally gender‑neutral, the unexamined use of a feminized variation continues erroneously. The creation of a distinct term for female judges does not emphasize one’s professional identity but rather one’s gender, presenting women as exceptions rather than full participants. This linguistic distinction extends beyond mere etiquette and indicates a deeper ideological paradigm of how women are represented within legal systems.

Using “hakime” to address female judges is not, under Turkish Criminal Law, explicitly criminalized. However, when employed with a diminutive or sexist intent, it may be considered an insult and prosecuted accordingly. Case law from the Court of Cassation treats such expressions not just at the lexical level, but considers the recipient’s perception and manner of delivery. Consequently, it is not inherently subject to criminal sanction. Nonetheless, “hakime” stands out as a problematic form of address, since it undermines gender equality. This usage reflects that legal language is imbued with societal gender norms.

Judges have historically played a central role in the realization of justice. The blindfolded figure of Themis symbolizes the principles of objectivity and impartiality in law. Thus, those who administer justice should not tolerate inequalities. When performing their duties, judges are required to wear robes— the same robe for all, regardless of gender. The color and design of robes reflect professional status, not gender. This signifies that legal status is independent of sex and that justice must operate within a gender‑neutral framework. Transforming legal language—even at the basic level of “hakim” vs. “hakime”—is a prerequisite to eliminating gendered privilege. Wearing the robe symbolizes legal authority; being identified by gender should not precede legal competence.

To truly uphold the principle of equality in law, society must decisively move to establish justice free from all gender bias. This is a pressing responsibility, not just for legislators or legal professionals, but for every participant in shaping social and institutional language. It is necessary to actively challenge and reform sexist patterns in legal language, pursuing greater inclusivity and genuine neutrality. Only through deliberate action can we ensure that all members of the judiciary—especially women—are recognized and respected as equal, dignified legal subjects. The transformation of language is not an abstract goal, but a concrete step that demands our ongoing commitment.

“Dil, erkeklerin dünyasını yaratır ve sürdürür.”

Simone de Beauvoir

Toplumda iletişimi ve tarihsel aktarımı dönüştürebilen en önemli araç dildir. Gün içerisinde var olduğumuz kimliklerin her birinde belirli kalıplar yer alır. Bu kalıplar illa ki normatif bir atama olarak karşımıza çıkmaz. Örneğin bir avukatsanız kullandığınız hukuki dil ya da gazeteciyseniz haber manşetinde seçtiğiniz üslup, mesleki kimliğiniz açısından oldukça belirleyicidir. Ancak mesleğimiz günlük kimliklerimizin tamamını oluşturmaz. Bazen toplum karşısına sadece bir evlat ya da ebeveyn olarak çıkarız. Bazen de yalnızca cinsiyetimizle görünürüz. Var olmanın ötesinde, atandığımız bir terim içinde politik bir süreç haline gelir yaşamak.

Simone de Beauvoir, dilin kadınların sosyal konumunu yeniden üreten bir araç olduğunu, söyler. Kadınların deneyimleri ve kimlikleri, erkek egemen dilde ve hukukta tam anlamıyla temsil edilmez. Dil, kadınları tanımlarken onları eksik ve ikincil kılar. Günlük kullanım kalıplarında fark etmeden dahi normlarla dilimize yerleşmiş ifadeler olabilir. Normların en korkutucu kısmı ise bu kadar görünür olmalarına karşın toplum nezdinde meşrulaştırılarak yer edinmesidir. Cinsiyetçi jargonun toplumda meşrulaşmış normlara dönüşmesi, Beauvoir’ın “öteki” kavramıyla da uyumlu biçimde, dilin nasıl bir iktidar aracı olduğunu gösterir. Simone de Beauvoir, kadınların toplumsal olarak “öteki” konumuna itilmesinin, yalnızca biyolojik farklılıklara değil, dil ve kültür aracılığıyla kurulan eril yapıya dayandığını savunur. Bu anlayış, hukuk pratiğinde de karşılık bulur. Zira hukuk dili, kadının öznel deneyimlerini çoğu zaman görmezden gelir ve onu ikincil bir konuma hapseder. Böylece erkek egemen normlar, yasal düzlemde yeniden üretilir.

Toplumda meşrulaşmış cinsiyetçi söylemler, yalnızca bireylerin önyargılarını değil, ortak dil kullanımının sürekliliğini de yansıtır. Zamanla fark edilmeden kalıplar olağanlaşır ve toplumsal cinsiyet eşitsizliğini dil yoluyla yeniden üretir. Kadınlara yönelik dışlayıcı dil kalıpları, gündelik hayatın doğal bir parçasıymış gibi algılandığında, ayrımcılık da toplumun normatif dokusuna sinsice yerleşir. Beauvoir’ın “öteki” kavramı doğrultusunda, hukuk dili de kadını bir özne olarak değil, “erkek olmayan” bir “öteki” olarak kurgular.

Dil, kimlik ve normlar tartışmasının ekseninde göze çarpan en belirgin örneklerden biri kadın hâkimlere “hakime” şeklinde hitap edilmesidir. Hukukçu olsun olmasın bu hitap şekli cezai olarak halihazırda hakaret suçu teşkil etmediğinden ve sorgulanmadan dile yerleştiğinden hatalı olarak kullanılmaya devam etmektedir. Hâkimlik cinsiyetsiz bir meslek olmasına rağmen, kadınlar için özel olarak farklı bir kelime türetilmesi, kadının mesleki kimliğini değil, cinsiyetini vurgulayan bir yaklaşımdır. Böylece kadın, mesleğin öznesi değil, ona sonradan eklenen bir harf ile istisna gibi sunulur. Bu dilsel ayrım, yalnızca hitap düzeyinde değil, hukuk sisteminde kadının nasıl temsil edildiğine dair daha geniş bir ideolojik arka planı işaret eder.

Kadın hâkimlere “hakime” şeklinde hitap edilmesi, Türk Ceza Kanunu’nda açıkça tanımlanmış bir suç değildir. Ancak bu ifade, küçültücü veya cinsiyetçi bir niyetle kullanıldığında hakaret suçu kapsamında değerlendirilebilir. Yargıtay içtihatlarında da ifadenin yalnızca kelime düzeyinde değil, muhatabın algısı ve söyleniş biçimiyle birlikte ele alındığı görülmektedir. Bu nedenle cezai yaptırıma tabi değildir. Ancak “hakime” ifadesi, toplumsal cinsiyet eşitliği yönünden zedeleyici bir hitap biçimi olarak dikkat çekmektedir. Bu kullanım şeklinden anlaşılmaktadır ki hukuki dil toplumsal cinsiyet ile belirlenmiştir.

Hakimler tarih boyunca adaletin gerçekleşmesinde merkezi bir rol oynamıştır. Themis’in gözlerinin bağlı olması hukukun nesnellik ve tarafsızlık ilkelerini vurgular. Dolayısıyla hukuk ve adaletin tecelli etmesinde aracı olan kimseler eşitsizliklere göz yummamalıdır. Hakimler mesleklerini icra ederken cübbe giymekle yükümlüdür. Aynı şekilde diğer yargı mensupları da bu mesleki kıyafeti taşır. Cübbenin renk ve tasarımı ise mesleki konuma bağlıdır, cinsiyete göre değişmez. Bu durum, hukuki statünün cinsiyetten bağımsız olduğunu ve adaletin cinsiyetsiz bir zeminde işlemesi gerektiğini gösterir. Hukuki dilin en temelde hâkim-hakime ayrımı düzleminde dahi dönüşmesi, eşitliğin eril ayrıcalıklarını ortadan kaldırmanın ön koşuludur. Cübbeyi giymek mesleki konumu belirler. Bu nedenle giyen kişinin cinsiyetinin değil, hukuki yetkinin ön planda olması gerekir.

Toplumsal normların ve kalıp yargıların günlük hayatta işgal ettiği düşünce yapıları, hukukun eşitlik ilkesinin karşısında erimeye mahkumdur. Adaletin cinsiyet önyargılarından tamamen arındırılmış, gerçek anlamda eşitlikçi bir şekilde tesis edilmesi zorunludur. Bu dönüşüm, sadece hukuki jargonun değil, dilin her katmanında gerçekleşmelidir. Zira dil, kimlik ve toplumsal normlar arasındaki ilişki, adaletin sağlanmasında belirleyici bir etkendir. Bu bağlamda, hukuki dilin cinsiyetçi kalıplardan arındırılarak daha kapsayıcı ve tarafsız hale getirilmesi, sadece kadın hakimlerin değil, tüm yargı mensuplarının eşit ve saygın bir şekilde temsil edilmesinin temelini oluşturur.